Check the Rhymes festival (concert review voor VPRO 3voor12 EHV)

Wanto en Paris a.k.a. the Black Panter of hiphop

3VOOR12 EINDHOVEN recensie
Tekst: Wanto van Renen
woensdag 18 februari 2009 23:41

http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/41507703 (review)
http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/41465527 (preview)

Check the Rhyme: geslaagd old school hiphop feest met inhoud

Intelligente, rauwe, komische en bewuste rhymes. En bier...veel bier

Op voorhand is de avond van 16 februari al geslaagd. Maar liefst zeven hiphop acts komen voorbij op deze maandag. Deze old school hiphop zwaargewichten zijn gewend om voor veertigduizend man op te treden, maar staan vanavond voor pakweg driehonderd man in Eindhoven de microfoon te beschadigen met hun rhymes.

Sommigen mensen in het publiek komen misschien om te feesten met Tha Alkoholiks en hebben wellicht een hekel aan de politieke en sociaal kritische teksten van Paris. Anderen komen misschien voor de bewuste teksten van Jeru da Damaja en hebben wellicht een hekel aan het wat commerciële geluid van the Beatnuts. Het mooie is dat het allemaal kan en mag vanavond en dat iedereen het accepteert.

De twee Nederlandse hiphop acts die de avond opwarmen zijn in ieder geval meer van de rhymes met inhoud. Sugacane en MOD the Black Marvel willen dan ook dat het publiek goed luistert, wat niet makkelijk is als iedereen nog gezellig met een biertje staat te kletsen.

De aandacht wordt wat meer op het podium gericht op het moment dat er een stukje theater wordt opgevoerd met de nodige dosis humor. Wanneer al de verschillende biljetten van de goede oude gulden getoond worden ter introductie van een nummer heeft het publiek de aandacht er eindelijk bij.

Na afloop van het voorprogramma weet dj TLM wel raad met het hiphop publiek en draait platen die thuis horen op een avond als deze. De ene hiphop classic na de andere klappen door de speakers. De pauze duurt net iets te lang voordat de eerste headline mc het podium op komt.

Dj 2Juice en rapper T-K.A.S.H zorgen ervoor dat iedereen weet dat Paris er aan gaat komen. Paris komt vervolgens op en legt er geen kunstgras over. Paris ziet er uit zoals hij klinkt. Hij wordt niet voor niets ‘The Black Panter of hiphop’ genoemd. Een vervaarlijk en gewichtig uitziende rapper met een jumbojet aan scherpe teksten, die serieuze onderwerpen aansnijden. Regelmatig staan de drie in het zwart gehulde mannen op het podium met hun vuist omhoog. Dat is het teken voor black power. Het over het algemeen blanke publiek steekt ook braaf hun vuist omhoog. Een mooi moment is wanneer Paris zich tijdens een nummer tussen het publiek begeeft. Voor hem maakt het niet uit wie je bent en hoe je eruit ziet: Als je down bent met zijn rhymes is hij je broeder.

Na de wat ‘zware’ rhymes het eerste uur van de avond, komen Tha Alkoholiks de boel een beetje luchtiger maken. Ze leveren een typische en energieke show af. Er worden natuurlijk blikjes bier uitgedeeld (terwijl ze de fles Hennessey voor zichzelf houden). Het bier vliegt dan ook over en weer. Ze trekken zes dames het podium op, waarmee ook meteen het oestrogeen gehalte van de avond weer op peil is. Om de haverklap lenen ze de microfoon even uit aan iemand in het publiek. Kortom, Tha Liks weten wat interactie betekent. Het feest is nu echt begonnen.

Na het letterlijk spetterend optreden van Tha Liks moet ik ‘helaas’ backstage. Ik mag Paris en Jeru the Damaja interviewen. Hierdoor mis ik het optreden van Lords of the Underground en the Beatnuts.

Wanneer ik weer frontstage ben merk ik dat de sfeer er ondertussen niet onder geleden heeft. Van het inmiddels behoorlijk dronken publiek krijg ik te horen dat Lords of the Underground en the Beatnuts een must see was.

Jeru the Damaja sluit de avond af. Jeru doet dat als geen ander. Door velen in de hiphop wereld beschouwt als een van de beste mc’s aller tijden. Het is een man met humor en intelligentie. Elk woord dat hij zegt meent hij. Bijna alle nummers die hij doet zijn classics. Als een van de weinige mc’s deze avond is elk woord goed te verstaan. Daarnaast bespeelt hij het publiek met gemak zonder dat hij daar trucjes voor nodig heeft. Hij staat daar met de mic en weet precies wat hij moet zeggen en doet dat om het publiek aan het rellen te krijgen. Als je het aan mij vraagt waren Tha Alkoholiks en Jeru the Damaja de hoogtepunten van deze avond. Beiden brachten naast hun rhymes ook dat extra ding, interactie met het publiek.

Wanneer Jeru de laatste restjes van het dak heeft laten komen is Check the Rhymes voorbij. Het was alsof het festival seizoen deze avond was geopend in de kleine zaal van de Effenaar: kartonnen bierhouders, lege plastic bekers en hier en daar een plakkaat orale uitwerpselen. Voor velen duurde het iets te lang en was half twee iets te laat voor een maandag avond. De harde kern gaat dronken en tevreden naar huis. Echte hiphop leeft in Eindhoven!

Check the Rhymes festival
Gezien: Effenaar Eindhoven, maandag 16 februari 2009




WANTO wordchoreography ©

Richie Kotzen (concert review for VPRO 3VOOR12 EHV)

3VOOR12 EINDHOVEN recensie
Tekst: Wanto van Renen/ Fotografie: Hans Dehing
http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/41437036

Richie Kotzen speelt gitaar van een andere planeet.....

en wij zijn de aliens.

Als ik om 20:43 uur de kleine zaal van de Effenaar in loop is het er al lekker vol gestroomd en is het voorprogramma zijn gitaar aan het stemmen. Na afloop van het absoluut Richie Kotzen waardige voorprogramma zit het met de stemming van het publiek wel goed. Gas erop, we zijn er klaar voor!

In plaats van het door mij verwachtte kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan fusion materiaal, zet Kotzen samen met zijn drummer en bassist een uitgebalanceerd rockdieet op het menu dat van een veel hoger niveau dan een minirokje blijkt. Een continue demonstratie van virtuositeit, perfect gedoseerd in intelligent gecomponeerde en gearrangeerde rock muziek, vult al snel de kleine zaal.

Mijn eerste en overigens enige Richie Kotzen ervaring was zijn derde album Electric Joy uit 1991. Een complexe en instrumentale fusion plaat met fantastisch virtuoos gitaar geweld waar menig vakidioot nog steeds keihard op gaat. Ruim zeventien jaar en 25 albums later blijkt hij uitgegroeid te zijn tot niets minder dan een ultra complete rockster.

Kotzens' vingervlugheid doet niet onder voor de beste illusionisten en doet je versteld staan van hoeveel noten er eigenlijk in een vierkwartsmaat passen. Het idioom van Kotzen is daarnaast zo breed dat ik hem nergens heb kunnen betrappen op het vertonen van hetzelfde kunstje. En bovenop zijn geniaal genuanceerde gitaarspel, ben ik blij toe te geven dat hij nog meer in huis heeft.

Als zanger en songwriter komt hij namelijk ook prima uit de verf. Een fijne rockstem om naar te luisteren; zuiver, rauw en met gevoelige randjes. Met nummers als Remember, Stand en zijn toegift Shine, krijgt hij het vooral aandachtig luisterend en kijkend publiek warempel aan het zingen.

Bij vlagen speelt Kotzen gitaar van een andere planeet en wij zijn de aliens die zijn planeet een dik uur mogen komen bezoeken. Bovendien lijkt het bij Kotzen allemaal zo makkelijk en automatisch te gaan, dat ik er bij deze het woord ‘automagisch’ voor wil introduceren.

Hij schildert de prachtigste kleuren met zijn zes snaren pallet, maar in tegenstelling tot Van Gogh mogen we getuigen zijn, terwijl hij zijn instrument bespeelt. Het is fantastisch om te zien hoe een muzikant van zijn kaliber zijn instrument bemint. Zeker als hij er zo in opgaat dat hij er nog gekkere bekken bij trekt dan de meeste mensen trekken tijdens het bedrijven van seks.

De “Let’s rock” en de “Hell yeah” geluiden uit het publiek worden na elk nummer steeds luider, ondanks het gebrek aan interactie met het publiek. Kotzen is kalm, beheerst en speelt braaf zijn setlist. Van een rockster verwacht je toch misschien iets meer show, maar dat is dan ook het enige wat mij tegenvalt aan deze ervaring.

Muziek is hoe gevoelens zouden klinken en dat bewijst Kotzen met haast wetenschappelijke en spirituele precisie. Hij laat zijn gitaar voelbaar huilen, lachen, gieren en brullen als een masterclass van een briljant acteur met een Oscar op zijn palmares. Elke noot die hij speelt wil je geloven en na iedere gitaarsolo had ik meer kippenvel dan bij de Kentucky Fried Chicken.

Als ik de Effenaar verlaat voel ik mijn handen al jeuken. Eenmaal thuis grijp ik meteen mijn Fender Stratocaster.

Richie Kotzen gezien 5 februari 2009 in de Effenaar.

WANTO wordchoreography ©

SPAM piggy bank for unwanted money

2006
2 cans of SPAM meat
2 rubber farm toy piggy's
superglue

My 'SPAM piggy bank for unwanted money' is the perfect place for all your spare change. When it is finally stuffed like a pig you give it away to a person of choice. Finally some SPAM for that special someone that is actually nice to receive!

I mass produced these by hand in a limited number of 20 unique pieces, all signed and numbered. It was so cute it became the winner of the 'peoples choice award' during the [mogelijk SPAM] project/exhibition.

Nood Ingang (Emergency Entrance) Stickers

It al began with another brainfart. I had a lot of ideas for this one but no skills to visualize them myself. So this time my 10 ideas for this word-joke were executed by the guys from Studio Jan Koek in Tilburg and became reality in the form of stickers...these are 5 of them.

www.studiojankoek.nl




for on swivel doors, elevators and such...




on your toilet door...




on any door or location...




on your refrigerator door...




on your masturbatorium door...

just a brainfart

I should make a remix of that famous song of 'the Police' according to this harmless joke

Hugging Shoe

1998
for Salvatore Ferragamo design contest

This female friendly low heeled babouche is made out of one piece of neoprene. This shoe is hugging the foot since the material feels soft and shapes itself to the foot and not the other way around.

La Bolleur (review for VPRO 3VOOR12 EHV)

3VOOR12 EINDHOVEN recensie
Tekst: Wanto van Renen
http://www.labolleur.com/
http://www.amaro.nl/nl/pages/2
http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/41396247

LA BOLLEUR geeft nieuwe klank en smaak aan cliché beeld van cultuur

Uit het harnas gegroeide ‘hoerenkast familie’ creëren interessante nieuwe feestjes met een andere muziekkeuze op plekken waar niet zo veel gebeurd.


Vrijdag 30 Januari om 23:30 loop ik het Stroomhuis in Eindhoven binnen voor een La Bolleur feest. Wonkster, the Cheer Up Club, Jack de La, the Walk & Rogerseventytwo, Beesmunt SoundSystem en Shook (live) waren de artistiek op een flyer aangekondigde line-up. Op Zaterdag 31 Januari om 7:30 loop ik dronken en met piepende oren het Stroomhuis weer uit, de reeds fluitende vogeltjes tegemoet.

Terwijl in de kelder een mix van harde en beukende doch intelligente muziek de mensen inspireert om zichzelf helemaal los te laten kan er boven op funk, soul en hiphop gedanst worden.

Het bier wordt geschonken in blikvorm, hotdogs gaan over de toonbank als warme broodjes en een rij van dames staat lol met elkaar te trappen voor het toilet. De sfeer in deze wilde ontmoetingsplek is heel ongedwongen en voelt aan als een onverplicht familiefeest. De entourage ademt overal een verfijnde wansmaak uit.

Ik vroeg willekeurig om mij heen wat mensen nou van de “LaBo” vinden; Remco zei dat hij er niks mee te maken wil hebben, maar er voor geen goud niet bij zou willen zijn. Cris kwam om helemaal kapot te gaan en gaf vooral het advies “je zus thuis te laten”. Naomi vond deze dosis La Bolleur relatief noodzakelijk. Bram was er van overtuigd dat hij hier gewoon de man is. Anne vertelde dat de platonische incest in deze familie niet altijd even platonisch blijkt. Terwijl ik een ferme vrouwenhand fijnzinnig in mijn linker bil voel knijpen vertelde Daan mij dat La Bolleur datgene is wat hij zo mist als hij alleen in bed ligt. Zo geeft iedere bezoeker die ik ernaar vraag op eigen wijze aan hoe zij zich verbonden voelen met La Bolleur.

La Bolleur heeft een eigen cultuur die klopt voor de mensen die zich onderdeel voelen van deze ‘vriendenfamilie’. Een familie van vrienden en vrienden van vrienden die sinds het ontstaan ruim vier jaar geleden flink blijft groeien.

La Bolleur

Steie van Vugt (Den Haag), Timon v/d Hijden (Utrecht) en Zowie Jannink (Amsterdam) kwamen in Eindhoven wonen vanwege hun studie aan de Design Academy. Ze kwamen er al snel achter dat in de lichtstad, althans naar hun mening, maar weinig goede feesten werden gehouden.

Na zelf enkele eigen feesten georganiseerd te hebben op diverse locaties, was er een sterke behoefte naar een vaste plek. In hun zoektocht naar die zo gewilde plek stuitte ze op het beruchte en leegstaande bordeel La Bolleur. Een ruimte waar ze wel raad mee wisten. Na de gebruikelijke kraakprocedures was daar eindelijk een plek in Eindhoven voor interessante nieuwe feestjes met een eigen muziekkeuze.

Er werd drie en een half jaar lang niet alleen gedanst op de meest hippe en underground muziek in La Bolleur. Er werden ook film avonden gehouden, liefhebbers konden exposities bewonderen en het was een serieus restaurant met 7-gangen menu tijdens de Dutch Design Week (waarbij men een peeskamer reserveerden i.p.v. een tafel). Ook Theo Maassen kwam er weleens optreden, soms samen met zijn vrienden Jan Jaap v/d Wal en Javier Guzman.

Het originele La Bolleur gebouw bestaat inmiddels niet meer. Maar Steie, Zowie en Timon (Zowie en Timon zijn afgestudeerd) houden de naam toch levend. Met de enthousiaste hulp van een steeds groter groeiende ‘familie’ van vrienden maken ze de naam La Bolleur nu op een nieuwe manier berucht. Ze hebben met het La Bolleur concept bijvoorbeeld al op de Mode Fabriek in Amsterdam gestaan en ze zijn naar Milaan gegaan tijdens de Salone Di Mobile (grootste Design beurs op de wereld).

WANTO wordchoreography ©